Na północ od Zamościa rozciągają się niewielkie wzniesienia. Na jednym z tych wzniesień w odległości 12 km położona jest wieś Dębowiec. W tej to miejscowości założono w 1916 roku publiczną szkołę 1-klasową, która od 1 listopada 1917 roku została przejęta przez polskie władze szkolne.
Pierwszym nauczycielem w Dębowcu był Franciszek Szurlej, a później uczyli kolejno: Henryk Chwal (1918), Salomea Urbańska (1918). Szkoła mieściła się w budynkach prywatnych - u pana Mierzwy i pana Kierepy.
Taka szkoła nie spełniała ambicji mieszkańców wsi. W Gminie Stary Zamość, do której Dębowiec należał, zaczęto czynić starania o szkołę z prawdziwego zdarzenia. Starania te przyniosły pożądany skutek. Wysiłkiem mieszkańców całej gminy wzniesiono w Dębowcu szkołę, którą oddano do użytku w 1925 roku. Był to murowany budynek szkolny z trzema salami lekcyjnymi, kancelarią, salą robót ręcznych i dwoma mieszkaniami dla nauczycieli. Stopień organizacyjny szkoły podniesiono najpierw do 3-klasowej, a w 1930 roku do 4-klasowej. Mimo że istniała placówka, nie wszystkie dzieci spełniały obowiązek szkolny ze względu na złą sytuację materialną. Taka sytuacja istniała do II wojny światowej.
Z Dębowcem łączy się epizod wojny obronnej z 1939 roku. 20 września krótko przebywali we wsi żołnierze polscy z 39 Dywizji Piechoty pod dowództwem gen. Bruno Olbrychta, których ostrzelała artyleria niemiecka. W wyniku tego ostrzału kilka zabudowań we wsi spłonęło, a nieznacznie uszkodzona została także szkoła, którą szybko odbudowano. Gdy rozpoczęła się okupacja, niektórzy nauczyciele opuścili szkołę, bojąc się aresztowań. Zostały dwie nauczycielki, ale mimo to nauka była prowadzona z przerwami z powodu kilkakrotnego całkowitego zajęcia placówki przez wojska niemieckie. W tym czasie uczono: religii, języka polskiego, matematyki, biologii, wychowania plastycznego, zajęć praktyczno-technicznych, wychowania muzycznego i wychowania fizycznego. Podręcznik do języka polskiego zastąpiono tygodnikiem zwanym „Ster”. 1 września 1944 roku wznowiono „normalną naukę”, jednak była ona utrudniona z braku podręczników i zeszytów.
Z roku na rok stan ulegał poprawie, zwiększała się liczba uczniów i wzrastał stopień organizacyjny placówki. Pierwszym powojennym kierownikiem szkoły została w 1944 roku Regina Batalińska.
W 1975 roku budynek szkolny przeszedł generalny remont, w czasie którego rozebrano piętro. Na parterze mieściło się siedem pomieszczeń do nauki i pokój nauczycielski, natomiast szatnia, biblioteka i pracownia techniczna mieściły się na korytarzu.
Ze względu na zły stan techniczny szkoły w 2001 roku podjęto decyzję o rozbudowie budynku. W nowym skrzydle znajduje się wówczas sala komputerowa, sala multimedialna i sala zabaw, zaś sale lekcyjne wyposażono w dostęp do internetu.''... tak czytamy w kronice Szkoły Podstawowej w Dębowcu.
